اشعار

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود           یا مگـر ریـحــانــۀ صدّیـقۀ اطهــر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند           اجــر نشــر دانــش او شعـلــۀ آذر نبـود

سیـنه لبـریـز شد آخـر ز شـرار جگـرم           می زنم آب بر این شعله زاشگ بصرم

شب و تنهایی و سجّاده و اشگ و من و یار           به چه تقـصیـر شکـسـتـنـد نمـاز سحرم

افتاده خـزان در چمن حضرت صادق            یثرب شده بیت الحزن حضرت صادق

افسـوس که از آتـش زهـر ستـم خصم            شـد آب تــمــام بـدن حـضـرت صادق

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم           آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم
کشت منـصور ستـم پیـشـه ز بیداد مرا           کاش می‌کرد دمی شرم ز جـد و پـدرم

ای صداقت تا قیامت بنده ای از بندگانت           ای کـرامت سائـلی از سـائـلان آستانت

ای عـلـوم انـبـیـا و اولـیـا زیـر زبـانت           ای اساتـید جهان پیوسته مرهون بیانت

پخش سبک

غم مدینه، با دل سرشته   ــــ     خاکش تر از اشک فرشته    ــــ   با اون غریبیش بازم بهشته
غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

پخش سبک

یــه مـدیــنـه، یــه بــقـــیـعِ،               یـه امــامی کــه حـــرم نـداره

   سینه زن ها، کسی نیست تا             روی قبرش یه دونه شمع بذاره

تنـهـا نـشد ز زهـر ستـم آب، پـیـکـرت           یک عمـر ریخت آتش انـدوه بر سـرت

هـر روز بـود روز تــو از دود آه شب           هر لحظه ریخت خون دل از دیدۀ ترت

آئـينه بـود و سنگْ دلـش را شكسته بود           گوئی به پایِ لحظـۀ مرگش نشسته بود

آن شب دلش برای زيـارت گـرفـته بود           از شوقِ وصل، بندِ دل ازهم گسسته بود

از سـوزِ زهـر آب شد از پاي تا سـرم           با اشـك هـم قـدم شـده سـاعـات آخـرم

پايم به سوی قبله، لبم غـرق خون شده           ديگر رمـق نمـانده به اعضای پيكـرم

بقـيـع! بـاز كن آغـوش روح پـرور را           كه در بَـرت بِكِـشی ميهـمـان آخــر را

بقيع! غسل زيارت كن و ضـريح بساز           كه بـوسـه‌ها بـزنی پيـكـری مطهـر را

آسمان است و زمين دور سرش می گردد           آفتاب است و قمرخاك درش می گردد

اين قد و قامت افتـاده درخت طوبـاست           اين محاسن بخدا آبـروی دين خـداست

خـسـتـه و ســالخــوردۀ ايــام            ديـگـر از پا به بـسـتر افـتاده

به زمستان رسـيـده پائـيـزش            گــل يـاسـي كه پـرپـر افـتاده

از كـار غــربـتـت گــره‌ای وا نـمي‌كـند           اين شـهــر، با دل تو مــدارا نـمـي‌كـند

اين شهر، زخم بي‌كسي‌ات را؛عزيز من           جــز بـا دوای زهـر مــداوا نــمي‌كـنـد

بارهـا سیـنـه ســوزان مرا سـوزانـدنـد            وقت و بی وقت دل و جان مرا سوزاندند

هر شب و نیمه شب آزار دلـم میـدادند            در خـفا قـلـب پریـشان مرا سـوزانـدند

تو غیر جود نکردی، ولی جفا کردند            چقدر خون به دلت قـوم بی حیا کردند

تو مثل فاطمه در حقشان دعـا کردی            شـبـیـه فـاطـمـه حـق تـو را ادا کردند

اشک غربت به چشم های فلک            رخـت مــاتـم بـه قــامت دنـیـا

بـوی شـهــر مـدیـنـه پـیـچـیــده            بین هر کـوچه از بهشت خـدا

آتش کشد زبــانـه ز دور و بــرم خدا            خاکسـترش نشـسته به روی سرم خدا

پـور خـلـیـلم و وسـط شعـله ها اسـیـر            بـنـمـا اجـابـتی به دل مـضـطـرم خـدا

گـفـتـیـم با خجـالـت دل بعد بـوتـراب            معصوم دیگـری نـشود بستـه در طناب

دیدیم دست هرچه امام است بسته شد            شیعه چرا نمیرد از این شرم بی حساب

اگرچه اصل و نسب از تبار اُلفت داشت            به بی وفائی این روزگار عـادت داشت

دوباره سینۀ دریائی اش پُر از غوغاست            که بین آن همه شاگرد باز هم تنهاست